Cinderella
Dear friends we surely all agree
Goldie Pinklesweet
Goldilocks and the three bears
Jack and the beanstalk
Little Red Riding Hood and the Wolf
Snow White and the seven dwarfs
Television
The Crocodile
The dentist and the crocodile
The Pig
The three little pigs
Sneeuwwitjes moeder overleed
En wat haar pa, de koning, deed
Was schreeuwen om een nieuwe vrouw
Die dan weer voor hem zorgen zou
(Zoiets is een enorm geregel
Vooral een koning wordt dan kregel)
Hij deed een advertentie uit
‘Ik zoek een koninginnen-bruid’
Wel duizend dames reageerden
Die zo’n positie ambieerden
De koning lachte ietwat vals:
‘Eerst nog een test die is niet mals’
Maar op het laatst gaf hij het op
En koos gewoon een modepop
Ze nam een heel raar speeltje mee
Waarmee ze vreemde dingen deed
Een spiegel die van koper was
En tot je sprak dwars door het glas
Je kon de spiegel alles vragen
Ook ’s nachts op doordeweekse dagen
Bijvoorbeeld als je wilde weten
Wat hebben we als middageten
Dan wist hij in een oogwenk al
Vandaag is het een broodje bal
De koningin vroeg elke week
Wanneer zij in de spiegel keek
‘Spiegel, spiegel, aan de wand
Wie is de mooiste in het land?’
De spiegel zei dan elke keer:
‘U bent ook nu de mooiste weer
U wordt door iedereen bewonderd
Niemand daarvan uitgezonderd’
Tíen jaar wel zei de koningin
Voortdurend maar die ene zin
Maar iets bracht op een dag teweeg
Dat zij een ander antwoord kreeg
‘Nu bent u voortaan nummer twee’
Deelde de wonderspiegel mee
‘Sneeuwwitje, ja ’t zal u verbazen
Is één’ – de koningin was razend
Ze schreeuwde; ‘Ik verpulver haar
Ik eet haar op desnoods halfgaar’
Ze riep de jager, zei: ‘Hé, stoere
Waar blijf je nou met je bravoure
Neem deze slons mee op je paard
Ga naar het bos in volle vaart
Splijt dan haar ribben uit elkaar
En pak haar hart eruit en klaar’
De jager sleurde ’t arme kind
Het bos in en zij ging door ’t lint
Doodsbang schreeuwde Sneeuwwitje toen:
‘Je gaat toch niet iets akeligs doen?’
Hij hief het mes op en wou steken
Maar zag het arme kind verbleken
Zijn hart smolt toen hij naar haar keek
En toen werd hij van binnen week
Hij mompelde: ‘Ga er vandoor’
Dat dééd ze, zeker weten hoor
En op de terugreis ging de jager
Nog even langs de goeie slager
En kocht er voor de koningin
Een stierenhart en biefstuk in
‘O Majesteit’, zei hij beleefd
‘De slons heeft het niet overleefd
Opdat u weet dat ik niet jok
Breng ik dit vlees mee voor de kok’
De koningin riep luid: ‘Bravo
Dit is een heel erg mooi cadeau’
En walgelijk, maar waar is dat
De koningin het hart opat
(Het was, dat hoop ik, niet meer rauw
’t Is ongekookt een heel gekauw)
Sneeuwwitje was intussen terug
Weg uit het bos en dat ging vlug
Omdat ze zo’n mooi snoetje had
Kreeg zij een lift terug naar de stad
Ging werken, maar voor niks, dat wel
In een gerenommeerd hotel
Met zeven ventjes, van die rare
Die kleiner dan een meter waren
En jockeys in hun jonge jaren
Iets ging er bij die dwergen mis
En jij mag raden wat dat is
Hun geld ging naar de paardenraces
En wat daarbij de grootste vrees is
Is dat je lang niet altijd wint
En dan geen gratis eten vindt
Sneeuwwitje was dat zat en zei
Dat hongeren is niets voor mij
Ik wil dat jullie ermee nokken
Van nu af aan dus niet meer gokken
Ze ging die avond nog op reis
En kreeg een lift naar het paleis
Ze wachtte op een donkere plek
En sloop naar binnen door het hek
Daar zat al in zijn geld-tel-huis
Een zeer tevreden koning
De koningin die was ook thuis
En at wat brood met honing
Lakeien sliepen, naar ik hoop
Toen ons Sneeuwwitje binnensloop
Zacht op haar tenen, heel secuur
Trok zij de spiegel van de muur
En thuis vroeg zij de oudste dwerg
(Zeg nooit ‘kabouter’, da’s pas erg)
Wat wil je aan de spiegel vragen
Zodat je nooit meer hoeft te klagen
Hij zei: ‘O spiegel, wij zijn blut
En zitten vreselijk in de put
Welk paard wint morgenvroeg de race
De Ascot Gold Cup Steeple Chase?’
‘Het paard is bruin, heet “Maretak”
En wint de race met groot gemak’
Zo sprak de spiegel en de dwergen
Konden hun vreugde niet verbergen
Ze leenden van een paar sujetten
Om op het paard geld in te zetten
De auto weg, mooi spul verpand
Nóg meer geleend als vaste klant
Van Barclays bank waarvan de baas
Als motto heeft: mijn naam is haas
Toen op naar Ascot en ze wonnen
En daar was alles om begonnen
En elke dag weer was het raak
De spiegel kweet zich van haar taak
Geen bookie wist meer wat te doen
Maar elke dwerg had een miljoen
Zo zie je maar: je kunt best gokken
Zolang je wint, maak je geen brokken
When little Snow-White’s mother died
The King, her father, up and cried
“Oh, what a nuisance! What a life!
Now I must find another wife.”
(It’s never easy for a King
To find himself that sort of thing.)
He wrote to every magazine
And said, “I’m looking for a Queen.”
At least ten thousand girls replied
And begged to be the royal bride
The king said with a shifty smile
“I’d like to give each one a trial.”
However, in the end he chose
A lady called Miss Maclahose
Who brought along a curious toy
That seemed to give her endless joy.
This was a mirror framed in brass
A magic talking loking glass
Ask it something day or night
It always got the answer right
For instance, if you were to say
“Oh Mirror, what’s for lunch today?”
The thing would answer in a trice
“Today it’s scrambled eggs and rice.”
Now every day, week in week out
The spoiled and stupid Queen would shout
“Oh Mirror Mirror on the wall
Who is the fairest of them all?”
The Mirror answered every time
“Oh Madam, you’re the Queen sublime
You are the only one to charm us
Queen, you are the cat’s pyjamas.”
For ten whole years the silly Queen
Repeated this absurd routine
Then suddenly, one awful day
She heard the Magic Mirror say
“From now on Queen, you’re number two
Snow-White is prettier than you.”
The Queen went absolutely wild
She yelled, “I’m going to scrag that child.”
“I’ll cook her flaming goose, I’ll skin her
I’ll have her rotten guts for dinner.”
She called the Huntsman to her study
She shouted at him, “Listen, buddy,
You drag that filthy girl outside
And see you take her for a ride
Thereafter slit her ribs apart
And bring me back her bleeding heart.”
The Huntsman dragged the lovely child
Deep deep into the forest wild
Fearing the worst, poor Snow-White spake
She cried, “Oh please give me a break.”
The knife was poised, the arm was strong
She cried again, “I’ve done no wrong.”
The Huntsman’s heart began to flutter
It melted like a pound of butter.
He murmured, “Okay, beat it, kid.”
And you can bet your life she did
Later, the Huntsman made a stop
Within the local butcher’s shop
And there he bought, for safety’s sake
A bullocks heart and one nice steak
“Oh Majesty! Oh Queen,” he cried
“That rotten little girl has died.
And just to prove I didn’t cheat
I’ve brought along these bits of meat.”
The Queen cried out, “Bravissimo
I trust you killed her nice and slow.”
Then (this is the disgusting part)
The Queen sat down and ate the heart
(I only hope she cooked it well
Boiled heart can be as tough as hell)
While all this was going on
Oh where, oh where had Snow-White gone?
She’d found it easy, being pretty
To hitch a ride into the city
And there she’d got a job, unpaid
As general cook and parlour-maid
With seven funny little men
Each one not more than three foot ten
Ex horse-race jockeys, all of them
These seven dwarfs, though awfully nice
Were guilty of one shocking vice
They squandered all of their resources
At the race-track backing horses
(When they hadn’t backed a winner
None of them got any dinner)
One evening, Snow-White said, “Look here,
I think I’ve got a great idea
Just leave it all to me, okay,
And no more gambling till I say.”
That very night, at eventide
Young Snow-White hitched another ride
And then, when it was very late
She slipped in through the Palace gate
The King was in his counting house
Counting out his money
The Queen was in the parlour
Eating bread and honey
The footmen and the servants slept
So no one saw her as she crept
On tip-toe through the mighty hall
And grabbed the mirror off the wall
As soon as she had got it home
She told the Senior Dwarf (or Gnome)
To ask it what he wished to know
“Go on,” she shouted, “Have a go.”
He said, “Oh Mirror, please don’t joke
Each of us is stony broke
Which horse will win tomorrow’s race,
The Ascot Gold Cup Steeple-chase?”
The Mirror whispered sweet and low
“The horse’s name is Mistletoe.”
The Dwarfs went absolutely daft
They kissed young Snow-White fore and aft
Then rushed away to raise some dough
With which to back old Mistletoe
They pawned their watches, sold the car
They borrowed money near and far
(For much of it they had to thank
The Manager of Barclays Bank)
They went to Ascot and of course
For once they backed the winning horse
Thereafter, every single day
The Mirror made the bookies pay
Each Dwarf and Snow-White got a share
And each was soon a millionaire
Which shows that gambling’s not a sin
Provided that you always win.
Het copyright van de oorspronkelijke songtekst berust bij de tekstdichter.