Cinderella
Dear friends we surely all agree
Goldie Pinklesweet
Goldilocks and the three bears
Jack and the beanstalk
Little Red Riding Hood and the Wolf
Snow White and the seven dwarfs
Television
The Crocodile
The dentist and the Crocodile
The Pig
The three little pigs
Let even op! Let even op!
En als je niest of praat, ho stop!
Wie dut of dagdroomt: stop ermee
’t Is dood of leven nu, oké?
Ho, ho, zo erg kan het niet wezen
Ik zeg: je moet het ergste vrezen
Wie heeft ‘r al een keer ontmoet
Het meisje Goldie Rozezoet
Die op een dag, ze werd net zeven
In Kent, bij oma is gebleven
Toen bij de lunch, het was dag twee
Deelde haar oma plotseling mee
Dat zij iets leuks verzonnen had
Ze wou gaan winkelen in de stad
En weet je waarom zij niet zei
Zeg, Goldie, je mag mee met mij
Dat kwam omdat ze in de kroeg
Dan, twee, drie gin naar binnensloeg
Haar oma ging al vroeg op pad
En Goldie controleerde dat
Want weet je wat ze weten wilde
De smaak van al haar oma's pillen
Ze zag ze op een plankje staan
En haalde ze er gauw vandaan
Blauw, roze, bruin en groen van kleur
En elke maat naar willekeur
Oké, ik ga met bruin beginnen
Ze klokte er gauw één naar binnen
'Yum, yum,' riep zij, ' ’t is feest, hoera
Om elke pil zit chocola'
Ze schrokt er vijf of zelfs wel elf
En stopt alleen pas uit zichzelf
Als er geen pil meer over is
Geen bruine, tot haar ergernis
Dan staat ze op en hoest en hikt
Ze heeft er veel te veel geslikt
Maar hoe moest Goldie dat dan weten
Men was het zomaar glad vergeten
Dat oma bij haar medicatie
Ook pillen had voor constipatie
Voor haar was het dus niet verkeerd
Een pil te slikken die laxeert
En al haar pillen in principe
Waren van een laxerend type
En welke kleur ook en welk merk
Ze waren alle supersterk
De krachtigste van heel het zaakje
Was die met ‘t chocoladesmaakje
Die had een heel hard knaleffect
Waar oma zelfs beroerd van werd
Ze slikte ze bepaald niet vaak
Twee keer per jaar slechts was het raak
Dus, Goldie, dat is toch geen wonder
Voelde zich nu bepaald bijzonder.
Er klonk geborrel in haar buik
Een griezelig en raar geluid
En toen was wat je horen kon
Een luid gerommel dat begon
Geknor, gebulder en geraas
Haar buik werd Goldie zo de baas
Ze stuiterde de kamer rond
Er viel zelfs stucwerk van ’t plafond
Explosies, fluiten en geknal
Keihard geknetter ook vooral
(Een buurman zei, net te verstaan
Er komt, geloof ik, onweer aan)
En het gerommel hield niet op
Er ging een raam en lamp kapot
Wat moest die Goldie toch beginnen
Ze riep: 'Het gaat goed mis van binnen'
En dat was, dat is zonneklaar
De understatement van het jaar
Want ieder kind schrikt, buiten kijf
Van die explosies in zijn lijf
Wie waggelt nu de kamer in
’t Is oma dronken van de gin
Toch zag ze in de gauwigheid
Het lege potje op ‘t tapijt
'Waar zijn mijn pillen,' riep ze luid
'Ik ben zo ziek,' bracht Goldie uit
Hoofdschuddend zei haar oma toen
'Hoe kon je nu zo dommig doen
Blijf van die pillen af gewoon'
En pakte toen de telefoon
'Stuur ons een ziekenauto snel
Een kind is ziek en erg onwel
De Fontwell-weg, rij niet verkeerd
Ik vrees dat zij straks explodeert'
Nu wil je vast van mij niet horen
Van ’t ziekenhuis en de doctoren
De maagpomp en van dat soort dingen
Zal ik je dus niet op gaan dringen
De vraag: heeft Goldie het gered
Verdient wel antwoord: opgelet
De artsen die daar bij haar stonden
Die deden allen wat zij konden
'Dat arme kind in hoge nood
Straks is dat arme kindje dood'
'Dat is niet zeker mag ik hopen'
Sprak ’t kind en deed haar ogen open
Doe ze maar weg die stethoscopen
Het is hier maar een dooie boel
Ik denk dat ik me beter voel
En deze jonge ex-patiënt
Ging terug naar oma’s huis in Kent
Haar vader nam geen risico
Pikte haar op in zijn Peugeot
En bracht haar weer naar huis in Dover
Maar daarmee was het leed niet over
Want weet je als je té veel eet
Van iets waar je niet veel van weet
Dan blijven er vaak sporen achter
En kan je er welhaast op wachten
Dat als je zoveel pillen neemt
Het niet goed afloopt, da’s niet vreemd
Ze nam er zo ontzettend veel
Da’s slecht voor elk lichaamsdeel
’t Zat in haar botten en haar bloed
En chromosomen, werd vermoed
Ze was voortdurend overstuur
Het lukte niet op lange duur
Het spul eruit te krijgen dus
Zat zij, dat was een hele klus
Beperkt in actieradius
Wel 7 uren lang per dag
Op het toilet vol zelfbeklag
En een WC is meestal klein
Bepaald geen plek om lang te zijn
Onthoud, dat zeg ik je tot slot
Dus Goldie Rozezoet haar lot
En, alle gekheid op een stokje
Waag nooit met pillen zelf zo’n gokje
Je voelt de pijn pas achteraf
Dus blijf van medicijnen af.
Attention please! Attention please!
Don't dare to talk! Don't dare to sneeze!
Don't doze or daydream! Stay awake!
Your health, your very life's at stake!
Ho–ho, you say, they can't mean me.
Ha–ha, we answer, wait and see.
Did any of you ever meet
A child called Goldie Pinklesweet?
Who on her seventh birthday went
To stay with Granny down in Kent.
At lunchtime on the second day
Of dearest little Goldie's stay,
Granny announced, 'I'm going down
To do some shopping in the town.'
(D'you know why Granny didn't tell
The child to come along as well?
She's going to the nearest inn
To buy herself a double gin.)
So out she creeps. She shuts the door.
And Goldie, after making sure
That she is really by herself,
Goes quickly to the medicine shelf,
And there, her little greedy eyes
See pills of every shape and size,
Such fascinating colours too ––
Some green, some pink, some brown, some blue.
'All right,' she says, 'let's try the brown,'
She takes one pill and gulps it down.
'Yum–yum!' she cries. 'Hooray! What fun!
They're chocolate–coated, every one!'
She gobbles five, she gobbles ten,
She stops her gobbling only when
The last pill's gone. There are no more.
Slowly she rises from the floor.
She stops. She hiccups. Dear, oh dear,
She starts to feel a trifle queer.
You see, how could young Goldie know,
For nobody had told her so,
That Grandmama, her old relation
Suffered from frightful constipation.
This meant that every night she'd give
Herself a powerful laxative,
And all the medicines that she'd bought
Were naturally of this sort.
The pink and red and blue and green
Were all extremely strong and mean.
But far more fierce and meaner still,
Was Granny's little chocolate pill.
Its blast effect was quite uncanny.
It used to shake up even Granny.
In point of fact she did not dare
To use them more than twice a year.
So can you wonder little Goldie
Began to feel a wee bit moldy?
Inside her tummy, something stirred.
A funny gurgling sound was heard,
And then, oh dear, from deep within,
The ghastly rumbling sounds begin!
They rumbilate and roar and boom!
They bounce and echo round the room!
The floorboards shake and from the wall
Some bits of paint and plaster fall.
Explosions, whistles, awful bangs
Were followed by the loudest clangs.
(A man next door was heard to say,
'A thunderstorm is on the way.')
But on and on the rumbling goes.
A window cracks, a lamp–bulb blows.
Young Goldie clutched herself and cried,
'There's something wrong with my inside!'
This was, we very greatly fear,
The understatement of the year.
For wouldn't any child feel crummy,
With loud explosions in her tummy?
Granny, at half past two, came in,
Weaving a little from the gin,
But even so she quickly saw
The empty bottle on the floor.
'My precious laxatives!' she cried.
'I don't feel well,' the girl replied.
Angrily Grandma shook her head.
'I'm really not surprised,' she said.
'Why can't you leave my pills alone?'
With that, she grabbed the telephone
And shouted, 'Listen, send us quick
An ambulance! A child is sick!
It's number fifty, Fontwell Road!
Come fast! I think she might explode!'
We're sure you do not wish to hear
About the hospital and where
They did a lot of horrid things
With stomach–pumps and rubber rings.
Let's answer what you want to know;
Did Goldie live or did she go?
The doctors gathered round her bed,
'There's really not much hope,' they said.
'She's going, going, gone!' they cried.
'She's had her chips! She's dead! She's died!'
'I'm not so sure,' the child replied.
And all at once she opened wide
Her great big bluish eyes and sighed,
And gave the anxious docs a wink,
And said, 'I'll be okay, I think.'
So Goldie lived and back she went
At first to Granny's place in Kent.
Her father came the second day
And fetched her in a Chevrolet,
And drove her to their home in Dover.
But Goldie's troubles were not over.
You see, if someone takes enough
Of any highly dangerous stuff,
One will invariably find
Some traces of it left behind.
It pains us greatly to relate
That Goldie suffered from this fate.
She'd taken such a massive fill
Of this unpleasant kind of pill,
It got into her blood and bones,
It messed up all her chromosomes,
It made her constantly upset,
And she could never really get
The beastly stuff to go away.
And so the girl was forced to stay
For seven hours every day
Within the everlasting gloom
Of what we call The Ladies Room.
And after all, the W.C.
Is not the gayest place to be.
So now, before it is too late.
Take heed of Goldie's dreadful fate.
And seriously, all jokes apart,
Do promise us across your heart
That you will never help yourself
To medicine from the medicine shelf.'
Het copyright van de oorspronkelijke songtekst berust bij de tekstdichter.