She walks in beauty
So we'll go no more a roving
The destruction of Sennacherib
When we two parted
Toen zich het afscheid
In stilte voltrok
Zorgde uw hardheid
Bij mij voor veel wrok
Bleek, uw gelaatskleur
Nog koeler uw kus
U als verraadster
Voorvoelde het dus
De dauw van de morgen
Sloeg neer op mijn haar
In kilte verborgen
Wat ik nu ontwaar
Geloften verbroken
Lichtzinnig uw faam
Waar u wordt besproken
Besmeurt men uw naam
Men brengt u ter sprake
Wat was ik naïef
Het konkelen raakt me
Wat had ik u lief
Hoe goed ik u kende
Dat wisten ze niet
Nooit, nooit zal het wennen
Dit grote verdriet
In ’t duister ontmoet
In stilte betreurd
U vergat mij voorgoed
Wat viel me te beurt
Stel ik begroet u
Ooit nog een keer
Zeker ontmoet u
Die stilte dan weer
When we two parted
In silence and tears,
Half broken-hearted,
To sever for years,
Pale grew thy cheek and cold,
Colder thy kiss;
Truly that hour foretold
Sorrow to this.
The dew of the morning
Sank chill on my brow—
It felt like the warning
Of what I feel now.
Thy vows are all broken,
And light is thy fame:
I hear thy name spoken,
And share in its shame.
They name thee before me,
A knell to mine ear;
A shudder comes o'er me—
Why wert thou so dear?
They know not I knew thee,
Who knew thee too well:—
Long, long shall I rue thee
Too deeply to tell.
In secret we met—
In silence I grieve
That thy heart could forget,
Thy spirit deceive.
If I should meet thee
After long years,
How should I greet thee?—
With silence and tears.
