A considerable speck (microscopic)
Stopping by woods on a snowy evening
The aim was song
The road not taken
What fifty said
Een vlekje dat eerst leek op viezigheid
Ontrukte zich aan de vergetelheid
En ging op pad naar waar ik op ‘t papier
Geschreven had en ik vertrok geen spier
Omdat ik dacht dat inkt het stoppen zou
Tot ik iets zag maar niet wist wat zo gauw
Dit stofje ging niet weg wanneer je blies
Het was, zoveel was duidelijk, een mijt
En ook nog van het type Piet Precies
Het stopte, leek haast op mijn pen bedacht
En racete toen weer door op volle kracht
Naar waar de inkt nog nat was van ’t geschrijf
Het stopte weer en dronk of rook iets vies
Het vluchtte weg en redde ’t vege lijf
Zo’n vlekje dat je aansprak met ‘amice’
Voor pootjes was geen plaats, het was te klein
Toch moesten er een heleboel van zijn
Want ’t rende zich de poten uit zijn lijf
Met angst en beven kroop het listig voort
Het weifelde en liep dan minder vlot
Tot het besloot in ’t midden er te zijn
Het kromp ineen, wist niet welk slotakkoord
Ik op het oog had als zijn vreeslijk lot
Ik ben niet zo’n zachtaardig type dat
Zo teder omgaat met al wat er leeft
Al is die liefde naar het schijnt wat hoort
Maar microscopisch leed dat doet me wat
Te meer daar het geen kwaad voor ogen heeft
Ik liet het slapen en wel ongestoord
Ik heb een scherpe geest, dat is bekend
Die zelfs vermomd zijn evenknie herkent
En op papier iets vinden is een feest
Wanneer het blijk geeft scherp te zijn van geest
A speck that would have been beneath my sight
On any but a paper sheet so white
Set off across what I had written there.
And I had idly poised my pen in air
To stop it with a period of ink
When something strange about it made me think,
This was no dust speck by my breathing blown,
But unmistakably a living mite
With inclinations it could call its own.
It paused as with suspicion of my pen,
And then came racing wildly on again
To where my manuscript was not yet dry;
Then paused again and either drank or smelt--
With loathing, for again it turned to fly.
Plainly with an intelligence I dealt.
It seemed too tiny to have room for feet,
Yet must have had a set of them complete
To express how much it didn't want to die.
It ran with terror and with cunning crept.
It faltered: I could see it hesitate;
Then in the middle of the open sheet
Cower down in desperation to accept
Whatever I accorded it of fate.
I have none of the tenderer-than-thou
Collectivistic regimenting love
With which the modern world is being swept.
But this poor microscopic item now!
Since it was nothing I knew evil of
I let it lie there till I hope it slept.
I have a mind myself and recognize
Mind when I meet with it in any guise
No one can know how glad I am to find
On any sheet the least display of mind
Vertalingen van gedichten van
Robert Frost, Christina Rossetti,
Thomas Hardy, William Wordsworth,
Emily Dickinson, Sara Teasdale,
Edna St. Vincent Millay, W.H. Auden e.a.
te bestellen bij de boekhandel
ISBN 9789492519573