The Walrus and the Carpenter
De zon scheen vrolijk op de zee
En scheen uit alle macht
Hij deed zijn best zodat je goed
De gladde golven zag
Dat was wel vreemd want het was laat
En midden in de nacht
De maan was aan het mopperen
Wat doet de zon nog daar
Want is de dag eenmaal voorbij
Dan is de zon dus klaar
Ze zei: ’t is vreselijk onbeleefd
Hij haalt ons door elkaar
De zee was natter nog dan nat
Het zand droger dan droog
Er was geen wolk te zien of hij
Onttrok zich aan het oog
Geen vogels zag je in de lucht
Niet laag en ook niet hoog
De Walrus en de Timmerman
Die liepen hand in hand
Ontroerd waren ze bij het zien
Van zo’n hoeveelheid zand
Als dat nou eens werd opgeruimd
Eens keurig net aan kant
Als zeven poetsters zwabberden
Een stuk of zeven jaar
Zijn zij dan, vroeg de Walrus kwiek
Met dit mooi klusje klaar?
Nou vast niet, zei de Timmerman
En liet een traan, echt waar
Hee Oesters, komen jullie mee
Was wat de Walrus vroeg
We lopen wat, we praten wat
Veel zout zand voor de boeg
We geven elk van u een hand
Dus vier dat is genoeg
De oudste Oester knipoogde
Een eigenwijs portret
Hij schudde met zijn zware hoofd
Als teken van verzet
Alsof hij zeggen wou, ik kom
Niet uit het oesterbed
Vier jonkies kwamen aan gehupt
Al in hun goeie goed
Hun jassen schoon, hun snuitjes fris
Hun schoenen mooi gepoetst
Wat vreemd was daar een oester nooit
Iets aan zijn voeten doet
Er kwamen er vier achteraan
Zich van geen kwaad bewust
En nog eens vier, de diksten, wel
Een beetje uitgeblust
Ze hupten door het zeeschuim heen
En kwamen op de kust
De Walrus en de Timmerman
Liepen een mijl of wat
En stopten toen bij een stuk rots
Dat aardig lekker zat
De kleine Oesters in een rij
Nog net een beetje nat
De Walrus zei, het is hoog tijd
Voor wijze Walruspraat
Wat is een schip, wat zegellak
Een koning of magnaat
En waarom is de zee zo heet
Doen varkens een spagaat
De Oesters riepen, ho eens, wacht
Voordat we praten gaan
We zijn nog buiten adem zeg
Doe even rustig aan
Da’s prima, zei de Timmerman
Ze waren aangedaan
Een stukje brood dat past nu goed
Is wat de Walrus zei
Wat peper en ook wat azijn
Gaat er uitstekend bij
Zijn jullie klaar nu, Oesters lief
Het is nu etenstijd
Wij blieven anders geen azijn
Riepen de Oesters toen
Na zoveel vriendelijkheid is dat
Niet aardig om te doen
De Walrus zei, zo’n mooi gezicht
De zee is blauwig groen
Wat lief dat jullie hier nu zijn
Wat is het een geluk
De Timmerman zei niks, alleen
Geef mij nog maar een stuk
Ben jij een beetje doof of zo
Of heb je het te druk
De Walrus zei, ’t is wel te gek
Ik schaam me eigenlijk diep
Ik denk niet dat een Oester ooit
Zo’n eind het strand op liep
Weer te veel boter, dat was wat
De Timmerman toen riep
Verdrietig, zei de Walrus toen
Het is toch ongehoord
Hij snikte, zocht intussen naar
De dikste oestersoort
En hield een zakdoek bij de hand
Maar at nog onverstoord
Ach Oesters, sprak de Timmerman
Dat doen we nog eens weer
Kom op, we gaan nu gauw naar huis
’t Is ochtend ongeveer
Maar niemand zei wat want er was
Geen ene Oester meer
"The sun was shining on the sea,
Shining with all his might:
He did his very best to make
The billows smooth and bright —
And this was odd, because it was
The middle of the night.
The moon was shining sulkily,
Because she thought the sun
Had got no business to be there
After the day was done —
"It's very rude of him," she said,
"To come and spoil the fun."
The sea was wet as wet could be,
The sands were dry as dry.
You could not see a cloud, because
No cloud was in the sky:
No birds were flying overhead —
There were no birds to fly.
The Walrus and the Carpenter
Were walking close at hand;
They wept like anything to see
Such quantities of sand:
If this were only cleared away,'
They said, it would be grand!'
If seven maids with seven mops
Swept it for half a year,
Do you suppose,' the Walrus said,
That they could get it clear?'
I doubt it,' said the Carpenter,
And shed a bitter tear.
O Oysters, come and walk with us!'
The Walrus did beseech.
A pleasant walk, a pleasant talk,
Along the briny beach:
We cannot do with more than four,
To give a hand to each.'
The eldest Oyster looked at him,
But never a word he said:
The eldest Oyster winked his eye,
And shook his heavy head —
Meaning to say he did not choose
To leave the oyster-bed.
But four young Oysters hurried up,
All eager for the treat:
Their coats were brushed, their faces washed,
Their shoes were clean and neat —
And this was odd, because, you know,
They hadn't any feet.
Four other Oysters followed them,
And yet another four;
And thick and fast they came at last,
And more, and more, and more —
All hopping through the frothy waves,
And scrambling to the shore.
The Walrus and the Carpenter
Walked on a mile or so,
And then they rested on a rock
Conveniently low:
And all the little Oysters stood
And waited in a row.
The time has come,' the Walrus said,
To talk of many things:
Of shoes — and ships — and sealing-wax —
Of cabbages — and kings —
And why the sea is boiling hot —
And whether pigs have wings.'
But wait a bit,' the Oysters cried,
Before we have our chat;
For some of us are out of breath,
And all of us are fat!'
No hurry!' said the Carpenter.
They thanked him much for that.
A loaf of bread,' the Walrus said,
Is what we chiefly need:
Pepper and vinegar besides
Are very good indeed —
Now if you're ready, Oysters dear,
We can begin to feed.'
But not on us!' the Oysters cried,
Turning a little blue.
After such kindness, that would be
A dismal thing to do!'
The night is fine,' the Walrus said.
Do you admire the view?
It was so kind of you to come!
And you are very nice!'
The Carpenter said nothing but
Cut us another slice:
I wish you were not quite so deaf —
I've had to ask you twice!'
It seems a shame,' the Walrus said,
To play them such a trick,
After we've brought them out so far,
And made them trot so quick!'
The Carpenter said nothing but
The butter's spread too thick!'
I weep for you,' the Walrus said:
I deeply sympathize.'
With sobs and tears he sorted out
Those of the largest size,
Holding his pocket-handkerchief
Before his streaming eyes.
O Oysters,' said the Carpenter,
You've had a pleasant run!
Shall we be trotting home again?'
But answer came there none —
And this was scarcely odd, because
They'd eaten every one."
Het copyright van de oorspronkelijke songtekst berust bij de tekstdichter.